หลายเดือนมานี้ ชีวิตนักศึกษาของฉัน
มันยุ่งยาก เหน็ดเหนื่อยเกินกว่าที่คิดจริงๆ
หลายครั้งคิดว่าต้องตายแน่ๆ ไม่รอดแน่ๆแล้ว
แต่ก็แปลก พอถึงเวลาเชือด ก็รอดมาได้ทุกครั้งไป..
สัญชาติญาณเอาตัวรอดของคนเรา .. ฉันเชื่อแล้ว ว่ามันมีอยู่จริงๆ
และมีพลังมากซะด้วย.. แต่มันซับซ้อนเกินไป คงต้องให้เจอกับตัวเองถึงจะเข้าใจ
--------------------------------
บ่ายวันนี้การสอบที่น่าเบื่อก็จะจบสิ้นไปซะที.. เวลาที่รอคอยกำลังใกล้เข้ามา
ฉันเป็นคนรักการทำงาน แต่เกลียดการทดสอบแบบนี้
ฉันรักการอ่านหนังสือทุกประเภท ยกเว้นก็แต่การอ่านหนังสือสอบฉันไม่รัก !!
คงไม่ต้องบอกเหตุผลว่าทำไม? ไม่ค่อยอยากจะอธิบายเท่าไหร่นัก
เพราะเวลาฉันพูดให้พวกผู้ใหญ่ฟัง มักโดนมองว่าเป็นข้ออ้างของพวกขี้เกียจ
เหอะๆ โอเค ฉันไม่เถียง! แต่ฉันก็ไม่ยอมรับ !
มันซับซ้อน .. ใครๆก็ไม่เข้าใจไปทั้งหมด
ก็เพราะโลกเรามันซ้อนกันอยู่
อะไรๆรอบตัวมันก็ซับซ้อนไปซะหมด
เหตผล ความรู้สึก อารมณ์ ความคิด .. ไม่ว่าของฉันหรือของใครๆ
ฉันก็เลยไม่สามารถหยั่งถึงได้หมดจด .. เพราะแบบนี้ .. .. ..
ก็เพราะมันเป็นแบบนี้ .. เพราะมันซับซ้อนแบบนี้
ความเสียใจและไม่เข้าใจกันเลยเกิดขึ้นได้ทุกเวลา
ฉันก็เลยไม่ต้องการให้ใครมาเข้าใจฉันไปซะทุกอย่างหรอก .. แค่รับฟังก็มากพอแล้ว
ฉันรู้สึกขอบคุณทุกความเข้าใจและการให้อภัยที่มอบให้กับตัวฉัน
และฉันก็เสียใจที่ทำให้ใครๆรู้สึกเสียใจกับความซับซ้อนในตัวฉัน
----------------------------------------
อะไรที่ดีๆ ฉันปรารถนาจะให้มันเกิดขึ้น
อะไรที่ไม่ดี ฉันไม่ปรารถนาจะให้มันเกิดขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะเกิดขึ้นไปแล้วก็ตาม
ปล. .. ไม่เศร้า แต่ ไม่สดใส - -"
